Wat is ondragelijk lijden? Hoe ver mag je gaan om een leven te redden? In hoeverre beschik je als kind over je eigen lichaam? Barry (Tom Manussen) en Sylvia (Margo Jungerius) hebben twee dochters: Kristel en Emma. Beide kinderen brengen veel tijd door in een ziekenhuis bed, maar eigenlijk is het alleen Kristel die aan leukemie lijdt. Toen ze als 2-jarige ziek werd,  besloten haar ouders Emma te creëren, een donor baby die precies de juiste genen heeft om haar zus te helpen. Als Emma 13 jaar is willen haar ouders dat ze een nier doneert. Hier trekt Emma een grens en ze klaagt haar ouders aan. Ze wil ontvoogd worden en zelf over haar lichaam en haar leven kunnen beslissen.

Volledig in de traditie van Boink theater producties is ook Zusjelief een eigen bewerking van een boek. Jodi Picoult schreef in 2003 het boek ‘My sister’s keeper’ en in 2009 verscheen de film van Nick Cassavetes. De namen van alle karakters zijn in deze theaterproductie veranderd ten opzicht van het boek en de film. Voor mensen die dit verhaal goed kennen is dit een behoorlijke schakeling die geen doel lijkt te dienen. Er is gekozen om de verhaallijn van de film te volgen en hierdoor blijft het publiek aan het einde een extra klap bespaard. Ook hebben de rechter en de advocaat in deze productie niet de kans hun verhaal en overwegingen te vertellen. Maar hierdoor wordt dit heftige verhaal wel nog meer terug gebracht tot de kern. Hoe beïnvloed een chronisch ziek kind een gezin? En hoe waak je het beste over de mensen die je lief hebt?

Het zijn Tom en Margo die als de ouders Barry en Sylvia samen laten zien hoe gecompliceerd de situatie kan worden ná de geboorte van een donorkind. Naast de persoonlijke dilemma’s als ouders geven zij ook de ethische vraagstukken die bij dit verhaal horen een gezicht. De ontwikkeling van Barry die kiest voor genieten wanneer het kan is ontroerend om te zien. Sylvia die haar oogkleppen niet af wil zetten en dit misschien ook echt niet kan, laat een mooie kwetsbaarheid zien als ze dit toegeeft. En ze stelt het publiek indirect de vraag: hoe ver moet je gaan?

Thirze Rebergen speelt de rol van Emma zo overtuigend dat je het liefst het podium op wilt om haar een knuffel te geven en te steunen. Vanaf haar eerste nummer voel je hoe ze een innerlijke strijd voert door haar ontroerende mimiek en prachtige stem. Dit zet ze door in de scènes en zo neemt ze het publiek langzaam mee naar de onverwachte ontknoping en werkelijke innerlijke strijd.

Louise Smit brengt als Kristel goed over hoe je als patiënt vaak dichter bij de werkelijkheid staat dan je omgeving. Vanuit haar witte kamer vecht ze haar eigen strijd waarin ze zich richt op het herstellen van de gezinsbanden. Ze leert haar familie om haar los te laten en past zich hierbij mooi aan bij de verschillende karakters.

Jochem ten Beeke heeft een van de krachtigste nummers waarin hij vecht voor zijn plek. Door de energie en overtuiging waarmee hij dit brengt geeft hij Remco, de broer van Kristel en Emma, de plek in het verhaal die hem toebehoort. Zijn woorden worden kracht bijgezet doordat zijn moeder in dit duet duidelijk niet openstaat voor wat hij probeert te vertellen.

De 8-koppige cast wordt bijgestaan door twee muzikanten en de live muziek brengt een prachtige extra laag in de voorstelling. De prominente plek op het podium zorgt ervoor dat de muziek nog meer onderdeel wordt van het verhaal.

Het decor is simpel en duidelijk en verandert niet tijdens de voorstelling. Er zijn drie locaties: de kamer van Kristel, de wachtkamer en de behandelkamer. Alle scènes spelen zich hier af en andere locaties worden alleen benoemd. Dit maakt de invloed voor dit gezin van de constante verbondenheid met het ziekenhuis zichtbaar. Er wordt met behulp van licht en stilspel scènes mooi gewisseld tussen wat zich gelijktijdig op verschillende locaties afspeelt en hoe dit af en toe weer bij elkaar komt. Tegelijkertijd zijn er ook veel duidelijke scène wissels waarin het licht volledig uitgaat en de cast vaak volledig af is. Hier waren meer subtielere overgangen fijn geweest voor de flow van het stuk. Al zijn er ook momenten waar deze stijl juist goed past, omdat het de kans geeft een scène of uitspraak te verwerken.

In de foyer wordt al voor de voorstelling en in de pauze duidelijk dat dit thema bij iedereen herinneringen oproept. Iedereen heeft helaas ervaringen met verlies van dierbaren door ziekten. De herkenning verbindt en door herinneringen te delen komen ze weer tot leven. Een van de krachten van theater en bij deze voorstelling nog extra omdat een deel van ieder verkocht kaartje gedoneerd wordt aan Stichting Leukemie.

(bron: https://musicalsites.nl/zusjelief-een-emotioneel-verhaal-vol-dilemmas-overtuigend-en-kwetsbaargebracht/)